Η Αρπαγή Της Ευρώπης - 20 χρόνια μετά

 Η Αρπαγή Της Ευρώπης - 20 χρόνια μετά

Τα έργα των γλυπτών θα εκτεθούν σε χρόνο μεταγενέστερο, στο πλαίσιο έκθεσης που θα περιλαμβάνει υλικό αναφορικά με την κατασκευή του έργου του Στρασβούργου.

Στον Άγιο Νικόλαο, από τις 27 Σεπτεμβρίου ως τις 3  του Οκτώβρη 2025,  έξι προικισμένοι καλλιτέχνες, οι  γλύπτες ξύλου Παστρικού

Αθανασία, Μάρκος Τουφεκλής, Αντρη Παφίτη, Ζαφειρία Αθανασοπούλου, Νίκος Γεωργίου και Νίκος Μάνεσης καλούνται να καταθέσουν το δικό τους όραμα πάνω στο μύθο της Αρπαγής της Ευρώπης.

Οι γλύπτες θα δημιουργήσουν τα έργα τους στο εργαστήριο της οικογένειας Σωτηριάδη, στο ίδιο εργαστήριο που το 2005 ολοκληρώθηκε

το μνημειακό σύμπλεγμα με τον ταύρο και την Ευρώπη, στάλθηκε στο Στρασβούργο και για είκοσι χρόνια τώρα  στολίζει την είσοδο του

κτιρίου Ουίνστων Τσώρτσιλ του Ευρωκοινοβουλίου.

Τα έργα των γλυπτών θα εκτεθούν σε χρόνο μεταγενέστερο, στο πλαίσιο έκθεσης που θα περιλαμβάνει υλικό αναφορικά με την κατασκευή του έργου του Στρασβούργου.

Τον Οκτώβρη του 2005 το γλυπτό μνημείο με την αναπαράσταση της Αρπαγής της Ευρώπης,  ως δώρο ολόκληρης της Κρήτης, ταξίδεψε από τον Άγιο

Νικόλαο και στήθηκε στην είσοδο του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Οι γλύπτες Νίκος και Παντελής Σωτηριάδης φιλοδόξησαν με αυτή τους τη σύλληψη να στείλουν στη καρδιά της νεαρής ακόμα τότε ενωμένης Ευρώπης τα καλορίζικα, με τον τρόπο που γνωρίζει καλά και συνηθίζει η Μεγαλόνησος.

Σωστά είκοσι χρόνια έχουν περάσει.

Μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια έχουν αλλάξει πολλά. Ο Νίκος Σωτηριάδης έφυγε από κοντά μας ξαφνικά και πρόωρα, πάνε κιόλας δέκα χρόνια. Η ενωμένη Ευρώπη δεν είναι πια αυτό που είχε ελπίσει και ονειρευτεί, με το ρομαντικό ενίοτε τρόπο των καλλιτεχνών. Ο κόσμος ολόκληρος δεν είναι πια ίδιος, αλλάζει δραματικά κάθε μέρα που περνά και βαδίζει σε δρόμους δύσκολους κι επικίνδυνους.

Η οικογένεια Σωτηριάδη αισθάνθηκε την ανάγκη για μια επικαιροποίηση του οράματος που γέννησε την Αρπαγή της Ευρώπης- αυτό υπερβαίνει κατά πολύ το όποιο συναισθηματικό υπόβαθρο αυτής της ανάγκης, καθώς και το γεγονός της όποιας προσωπικής εμπλοκής: είναι εξάλλου γνωστό πως από τη στιγμή που το καλλιτεχνικό δημιούργημα απελευθερώνεται από το εργαστήρι, παύει να ανήκει πια στο δημιουργό- ανήκει στην ανθρωπότητα.

Μια ομάδα προικισμένων γλυπτών ξύλου κλήθηκε να δουλέψει για μια εβδομάδα στο εργαστήριο Σωτηριάδη, στο ίδιο εργαστήρι που κάποτε

γεννήθηκε το γλυπτό του Ευρωκοινοβουλίου: τους ζητείται  να καταθέσουν το δικό τους όραμα πάνω στο ίδιο θέμα, ένα θέμα αγαπητό στους καλλιτέχνες από στάσεως κόσμου και για αυτό το λόγο πολυδουλεμένο- κι όμως μοιάζει ανεξάντλητο γιατί πάντα καταφέρνει να ξανακαινουργιώνει μέσα από την εκάστοτε καλλιτεχνική ματιά. Όμως η χρονική συγκυρία φαντάζει καίρια και κρίσιμη- η ενωμένη Ευρώπη του σήμερα ακροβατεί θα έλεγε κανείς σε τεντωμένο σκοινί. Είναι αυτή η Ευρώπη που είχαν εξαγγείλει οι πολιτικοί, αυτή η Ευρώπη των λαών που είχαν ονειρευτεί οι καλλιτέχνες; Είναι μια στιγμή που ίσως θα πρέπει να ξαναμπούν στο τραπέζι παλιά και νέα ζητήματα που την αφορούν, να γίνει ένας νέος σχεδιασμός πορείας προκειμένου η Ευρώπη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών.

Παράλληλα με την εβδομάδα γλυπτικής σχεδιάζονται κάποιες δράσεις-συγκεντρώνεται υλικό για μια  έκθεση  με το making of του γλυπτού του Ευρωκοινοβουλίου -όπου μεταξύ των άλλων θα εκτεθούν και τα έργα που θα δημιουργηθούν τώρα-, καθώς και επαφές με σχολεία και αλληλεπιδράσεις με τους μαθητές. Επίσης, υπάρχει η σκέψη να διοργανωθεί ημερίδα, κατά την οποία προσκεκλημένες προσωπικότητες θα μιλήσουν και θα συζητήσουν με το κοινό σχετικά με το πού βρίσκεται σήμερα η ενωμένη Ευρώπη και πώς μπορεί να προχωρήσει συνεχίζοντας το αρχικό της όραμα.

Η απαρχή του μύθου της Ευρώπης κάποτε ξεκίνησε από την Κρήτη. Η ένωση της όμορφης πριγκιποπούλας από τη Φοινίκη με το θεό Δία έδωσε τρία θαυμαστά παλικάρια, το Ραδάμανθυ, το Σαρπηδόνα και το Μίνωα: ο τελευταίος έδωσε το όνομά του σε ένα θαυμαστό πολιτισμό, το Μινωικό κι η ίδια η Ευρώπη ονόμασε μια ολόκληρη ήπειρο. Αν είναι αλήθεια αυτό που λένε πως η ομορφιά είναι που θα σώσει τον κόσμο, ας γίνει η τέχνη ένα μικρό σκαλοπάτι για τη σωτηρία των λαών, σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά το έχουμε ανάγκη.